Weg uit het nieuwe thuis

Oké nog eentje dan. Achteraf bleken toch meer mensen het daadwerkelijk leuk te vinden om mijn blogs te lezen dan ik dacht, dus om het af te sluiten nu dan nog een allerlaatste verslag van Suriname, het nieuwe thuis. Inmiddels ben ik namelijk alweer in Nederland – huil – en omdat ik vannacht zoveel heb geslapen ben ik nu nog vol energie om iets te schrijven. Of ik heb gewoon een jetlag, kan ook aangezien het 4 uur vroeger is in Paramaribo. Ook al ging het in het begin zo goed, helaas heb ik niet de discipline op kunnen brengen om regelmatig een blog te schrijven. Daardoor zal ik nu nu nooit een volledig verhaal kunnen doen over de afgelopen 8 weken. Maargoed, eens kijken hoever we komen en anders is een real live conversatie uiteraard ook nog mogelijk mocht je geïnteresseerd zijn ;) Te beginnen bij het coschap, want dat was tenslotte waar we oorspronkelijk voor naar Suriname kwamen. De vorige blog vertelde ik al het een ander over de gynaecologie afdeling. Na vier weken liep dit ten einde en gingen we naar de obstetrie oftewel de verloskunde. De eerste week stond in teken van de prenatale poli, dat betekende dat ik samen met een verloskundige de controles deed bij zwangere vrouwen. Is de bloeddruk nog oké, zijn er klachten, hoe groeit de baby? Deze week was vooral bedoeld om het uitwendige onderzoek te leren. Voor de kenners onder ons: de Leopold handgrepen. Door bij de vrouw te voelen naar de buik kun je een aantal dingen te weten komen. Hoe hoog komt de baarmoeder? Aan de hand hiervan kan je bepalen of de grootte overeenkomt met de zwangerschapsduur, dus groeit het kindje goed? Hoe ligt het kindje? Oftewel, waar ligt het ruggetje en het hoofdje – hoofd beneden of een stuitligging? Vervolgens voel je naar de indaling van het hoofdje. Naarmate de zwangerschapsduur vordert zakt het hoofdje in het bekken, of tenminste, dat hoop je. Daarnaast luister je ook naar het hartje van het kindje door een doppler apparaat bij het ruggetje te zetten. In de meeste gevallen kan je dan blij tegen de moeder zeggen ‘Hoor je het hartje?’, maar helaas heb ik ook mee gemaakt dat ik het hartje niet kon horen. In het begin hoopte ik nog dat het kwam door mijn onhandigheid met doppler apparaten, maar nee het komt ook voor dat het hartje niet meer blijkt te kloppen. Dat zijn toch minder leuke dingen. Na deze week begon het echte werk: bevallingen. De eerste week was zoals altijd weer erg onwennig. Je kent de zusters niet, je hebt geen idee wat je moet doen, op OK wordt je afgezeken, etc. Oftewel, chaos en wanhoop. Gelukkig gaat alles steeds beter, trek je je minder van anderen aan en doe je je eigen ding, leer je de zusters kennen – die overigens ontzettend aardig blijken te zijn – en mag je steeds meer doen. Zo stapelen zich mooie dingen op. De eerste keer dat je bij een keizersnede een kindje uit een buik ziet komen en die vervolgens in jouw handen wordt gestopt is bijzonder. Jij bent namelijk degene die de eerste momenten van zijn of haar leven meemaakt. Het kindje zo nodig uitzuigen, de navelstreng afklemmen en doorknippen, de lengte en hoofdomtrek meten, het gewicht bepalen, een prikje geven en warm inpakken. Iets wat je in Nederland vast niet zou mogen doen, laat staan een bevalling. De eerste keer dat je een bevalling ziet op de verloskamer. Het is een heftige gebeurtenis. Meermaals vrouwen horen schreeuwen ‘Ik kan niet meer, ik ga dood’. Niet altijd fijn om aan te horen. Urenlang bij patiënten gezeten. Gepraat, aangemoedigd, hand vast gehouden. Maar wat weet ik er nou eigenlijk van? Niks. Niet zwanger geweest, geen kinderen gebaard. Hoe kan ik zeggen dat het allemaal goed komt? Achteraf dan toch heel leuk om te horen dat vrouwen het oprecht fijn vinden als je er bij bent, dat je ze steunt en weten dat ze niet alleen zijn. Vrouwen die aan mij vragen waarom ik nog geen kinderen heb. Want ik ben tenslotte al 21 jaar. Kan ik dan geen kinderen krijgen? Heb ik geen man? Grappig om te horen. Zo anders dan in Nederland. Een aantal keer meisjes van 15 gezien die voor de tweede keer zwanger zijn. Na een aantal weken merk je dat je niet meer opkijkt van deze leeftijden en bij een 20 jarig meisje die voor de eerste keer zwanger is denkt ‘zo, die heeft lang gewacht’. Bizar eigenlijk. In de eerste week veel meegekeken met bevallingen. Vooral veel praktische dingen geleerd. Wat gebeurt er, wat is er nodig, wat moet je doen? Daarna is er de volgende stap. De eerste keer dat je zelf een bevalling mag doen is een bijzondere ervaring. Er komt veel bij kijken. Je hebt intensief contact met de vrouw. Van begin af aan moet je haar begeleiden. Regelmatig toucheren, hoeveel ontsluiting is er? Bij de eerste keer toucheren – geen idee of dit een normale term is trouwens, maar dus inwendig voelen naar de baarmoedermond enzo – heb je echt geen flauw idee wat je aan het doen bent en wat je zou moeten voelen. Je moet dus onder andere voelen hoeveel ontsluiting er is. Normaal gesproken is er 0 cm, bij 10 cm kan een vrouw bevallen. Het aantal centimeters kan je niet objectief vaststellen maar is een beetje natte vinger werk. Over medische woordgrappen gesproken. Naarmate je het vaak doet wordt je er daadwerkelijk goed in en is het extra leuk als jouw bevindingen overeenkomen met die van de verloskundige. Waar je al niet blij mee kan zijn. Maargoed, volgens mij ben ik al veel te lang aan het uitweiden over voor veel mensen vast niet al te smakelijke dingen. Over de bevalling zelf zal ik daarom ook niet tot in de details vertellen. Laten we het erop houden dat het resultaat mooi is, maar het zeker geen romantische gebeurtenis is. Maar toch leuk om te kunnen zeggen dat je meerdere bevallingen zelf hebt gedaan, onder begeleiding van een zuster uiteraard, maar het zijn jouw handen die het kindje begeleiden naar de buitenwereld. Ook tijdens deze weken zijn er heftige dingen gebeurd. In de tweede week van de verloskamer was er een vrouw die voor de eerste keer zwanger was van een drieling. Ze was pas 23 weken zwanger, maar had al weeën. Een dag ervoor was ze bevallen van haar eerste kindje, dat direct daarna is overleden. De volgende dag zou ze naar de OK gaan voor het plaatsen van een cerclagebandje, om de vroeggeboorten van de twee andere kindjes te voorkomen. Ze lag op de verloskamer klaar om naar de OK gebracht te worden, op de brancard. De weeën zetten plotseling echter door, net als de buikpijn. Bij het openen van de benen zien we al een voetje naar buiten steken. Een aantal keer persen later ligt het baby’tje op de brancard. Een heel klein wezentje, een jongetje, met alles er op en eraan. Een aantal seconden klopt het hartje nog, maar dan overlijdt hij. Mevrouw barst in tranen uit en begint te schreeuwen. Nog geen 5 minuten later beginnen de weeën weer en ook het laatste kindje komt eruit. Een meisje, nog kleiner dan haar broertje, geen hartslag. De zuster zegt tegen me dat ik ze moet gaan wegen. Ik hou twee slappe baby’tjes in mijn handen. 525 en 475 gram. Te klein, maar voor deze zwangerschapsduur al zo menselijk. En dan te bedenken dat abortus dan nog mogelijk is… Ik wikkel ze in een doek en leg ze in een lijkenkistje. Ik doe ze een polsbandje om, een roze en een blauwe. Zoon en dochter van, geboren op 17 februari 2015 om 11.02 uur. Dit zijn heftige dingen en zal je niet snel vergeten, maar ze gebeuren. Na in totaal acht weken coschap te hebben gelopen konden we afscheid nemen van het ziekenhuis en waren we toe aan nog twee laatste weken genieten van Suriname.

Ik merk dat ik veel te veel aandacht heb besteed aan het coschap gedeelte, maar misschien was dit ook wel het belangrijkste om te vertellen en het minst goed vast te leggen op foto’s. Op facebook heb ik namelijk al veel foto’s geplaatst van de mooie momenten in Suriname. Veel gave trips gedaan, leuke feestjes gevierd en mooie mensen ontmoet. In de laatste weken van Suriname zijn zowel mijn als Daphné haar ouders langs geweest. In die tijd mogen laten zien wat, met wie en waar we de afgelopen drie maanden hebben mogen wonen. Want ook al kan je het nog zo goed vertellen, je zal nooit begrijpen hoe leuk het was en hoe fijn het voelde als je het niet zelf hebt ervaren. En na twee weken Suriname hebben mijn ouders daar een behoorlijk goed beeld van. Het is niet te beschrijven hoe mooi de natuur in Suriname is. Op de verschillende trips steeds weer verstelt gestaan van de ongereptheid, de puurheid en de rust die de natuur uitstraald. Vier dagen primitief leven. Met alleen een rugzak een berg beklimmen, daar vervolgens overnachten in een hangmat en wakker worden met het prachtigste uitzicht wat ik ooit heb gezien. Vier dagen afgesloten van de buitenwereld, met een groepje mooie mensen, midden in de natuur, genietend van het land. Nu ik dit schrijf met tranen in m’n ogen kan ik maar een ding zeggen. Ik mis het.