Dagdag Afrika

Ik heb gezien wat ik wilde zien, ik heb gedaan wat ik wilde doen. M'n daypack is versleten, m'n reisdagboek is vol, en ook m'n reisenergie komt tot een eind. Op zo'n moment is het tijd om naar huis te gaan, om voor het eerst in vier jaar thuis te zijn met kerst en oud en nieuw. Wat is dan een betere plek om m'n laatste blog te schrijven dan in het vliegtuig. Sinds m'n laatste blog ben ik onderweg geweest van plek naar plek, continu nieuwe mensen leren kennen, je tas in de hoek gooien 'want morgen ga ik weer verder'. Het waren mooie weken, maar ook vermoeiende weken, moeilijk om alles uit m'n verblijf in Tanzania te halen, want dat wilde ik. Niet 'zomaar' op safari en chillen op Zanzibar, hoe leuk beiden ook zijn, don't get me wrong. Ik wilde Tanzania zien, het echte Tanzania, naast natuur ook cultuur, en lokale mensen leren kennen. Het was quite an effort, maar ik denk dat het deels is gelukt, maar vooral dankzij de mensen die ik heb ontmoet. Dankzij hun heb ik twee nachten in een orphanage mogen slapen, temidden van acht kinderen die - inkoppertje - geen ouders hebben, die zonder de hulp van anderen geen uitzicht hebben op een zonnige toekomst, die dankzij mensen als Salim - een jongen die zelf als wees is opgegroeid - een kans krijgen en naar school kunnen. Ik was er welkom, wanneer dan ook, ze deelden bed en eten met me, alsof ik one of them was. Op de nursery school heb ik kinderen mogen bewonderen - en zij mij. Ik heb een sterke groep vrouwen gezien, die ondanks besmetting met HIV (prevalentie 4,5% in Tanzania), er het beste van proberen te maken en prachtige kaarten maken - ideetje voor de wereldwinkel? Ik ben op sleeptouw genomen, dalla-dalla in en uit (minibusjes). Heb een hike gedaan naar de watervallen op Mt Meru, gewandeld rondom lake Duluti en gezwommen onderaan de waterval aan de voet van de Kilimanjaro. Ik heb de Masaai market bezocht en later ook in een van hun dorpjes gestaan, praatjes gemaakt met Masaai mannen die wel met me wilde trouwen voor 20 koeien. Ik moest het maar aan m'n vader gaan vragen of het genoeg was. Bizar om te beseffen hoe anders hun leven is, rondtrekkend met hun vee, een voor hun bewuste keuze. Ik heb genoten van local food, een sip genomen van bananenbier terwijl we met de lokale bevolking wachtten tot de regen stopte, een suikerbiet wijntje gedronken in een village op de Usambara mountains, om vervolgens de reis te voet te vervolgen naar Irente viewpoint. Ik heb gezien, gelezen en gehoord over de slavernij die nog geeneens zo gek lang geleden als normaal werd beschouwd. Duizenden mensen die uit hun vertrouwde leven werden geplukt, die onmens werden gemaakt, identiteitsloos, honderden kilometers moesten lopen en naar Zanzibar werden verscheept, van waar ze, indien nog in leven, werden verkocht. Ik denk terug aan Suriname. Ik heb nog nooit zoveel moskeeën gezien (moslim 50:50 christelijk) en 5 keer per dag het bijbehorende 'deuntje' gehoord. En ja, uiteraard heb ook ik intens genoten van de toeristische trekpleisters Serengeti national park en Ngorongoro crater. De immense migratie van miljoenen wildebeests, hun jaarlijkse cyclus, continu op pad het water achterna. De duizenden zebra's en verschillende soorten antilopen er tussendoor marcherend. Ik spotte leeuw na leeuw, waarna ik van David - de semi Nederlands sprekende gids - te horen kreeg dat ik kattenogen heb. Een luipaard uitrustend in een boom, het kadaver van een gazelle nog naast hem. Cheeta's poserend op een rots, uitkijkend over de gigantische vlakte, op zoek naar een prooi. We have seen it all. En als je dan aan het eind van de dag in je eigen tentje kruipt, temidden van het park en de wilde beesten, en je in slaap valt met het geluid van hyena's en leeuwen op de achtergrond besef je dat de wereld iets wonderlijks is. En ook al kwam ik stiekem in Ngorongoro om de neushoorn te spotten (gelukt op 50 meter afstand, ik reken het goed om de big five compleet te maken), het doet me goed dat ze nog undisturbed in het wild leven en dat we eindelijk lijken te beseffen dat we ze moeten beschermen. Hopelijk nog niet te laat. Als afsluiter had ik toch maar een paar dagen Zanzibar in gepland en eerlijk is eerlijk, het is prachtig. Niet alleen de witte stranden en de helderblauwe zee, ook Stonetown zelf heeft iets moois. Verdwalen in de smalle straatjes met tientallen moskeeën (90% is Moslim), genieten van een wijntje met de voetjes in het zand en vooral het lokale leven aanschouwen, honderden mensen die aan het eind van de middag naar het strand komen om te dansen, te zwemmen en salto's te maken. Ja, het leven is mooi. Afrika je was geweldig.