Op ontdekkingsreis

Gu bakana! Zo daar zijn we weer. Precies een week en 73 objectief waargenomen muggenbulten – als ik geen chikungunya krijg weet ik het ook niet meer – nadat we als twee groentjes in Suriname aankwamen. De afgelopen week hebben we al veel gezien en gedaan en genoten in en van Paramaribo. Al snel hebben we fietsen gehuurd zodat we als echte Nederlanders heel Paramaribo door konden gaan fietsen. En dat is ook precies wat we hebben gedaan. Ons huisje ligt dicht bij het ‘centrum’ van Paramaribo. Paramaribo is dan wel de hoofdstad van Suriname, toch wonen er maar zo’n 250.000 mensen – minder dus dan in Utrecht. Dit is dan wel weer gelijk de helft van het totaal aantal inwoners van Suriname. Best gek als je bedenkt dat Suriname qua oppervlak zo’n vier keer zo groot is als Nederland, maar wel te verklaren door het feit dat 80% van het landoppervlak uit tropisch regenwoud bestaat. Waauw, dat worden dus veel tripjes naar het binnenland! Maar het centrum dus. Hoewel er in Paramaribo zelf weinig echte bezienswaardigheden zijn, is het bijzonder om door de stad te fietsen. Wel echt een uitdaging; de mensen rijden hier links en fietspaden zijn er niet. Daar komt dan nog bij dat de helft van de wegen eenrichtingsverkeer is. Dus het is een heel gepuzzel om ergens te komen. Een groot deel van de stad bestaat uit houten huisjes. Zo ook onze. Jammer dat de meeste aardig vervallen zijn en wel een opknapbeurt kunnen gebruiken (Pap, ik denk dat jij het liefst hier een huis zou kopen en helemaal zou willen opknappen. Leuk vakantiehuisje!). Flats zijn er niet tot nauwelijks. Nog eens wat anders dan in Utrecht. Bovendien is het heel groen. Overal staan palmbomen met kokosnoten die hoog boven je hoofd bungelen. Of bananenbomen in tuinen. De stad is qua inwoners heel veelzijdig. De bevolking is hier onder verdeeld in een aantal groepen: Hindoestanen, creolen (afstammelingen van slaven), marrons (bosnegers), Javanen en tegenwoordig is er ook een invasie aan Chinezen. Dit laatste is wel te merken aan de vele Chinese supermarkten en winkeltjes die op elke hoek van de straat opduiken. Op zich niet verkeerd, want deze zijn toch beduidend goedkoper dan de supermarkten waar het Markant merk vanuit Nederland moet worden geïmporteerd. Groente en fruit moet je dan weer op een van de vele markten kopen. Heerlijke mango’s, bananen, tomaten, kousenband (lange bonen) en Surinaamse hapjes voor weinig geld. Zo hadden we zes mango’s voor maar 10 SRD (ong. 2.50 euro). Niet gek. Dat wordt dus elke ochtend yoghurt met verse mango en banaan eten! Verder heb je hier natuurlijk ook heerlijke Surinaamse roti en ze eten ook veel nasi en bami. Aan lekker eten geen gebrek. Aan aandacht ook niet. Waar je ook loopt, elke man spreekt je aan, maakt zoengeluiden, toetert of zwaait even naar je en velen vragen naar je nummer. Goed excuus dat ik m’n Surinaamse nummer nog niet uit m’n hoofd ken haha. Ik heb al een aantal keer een aanbod voor een nachtelijk avontuurtje moeten afwijzen. Maak je niet druk hoor Mat ;) Dat zou ik natuurlijk nooit doen. Toch is het wel even wennen. Verder is iedereen hier wel heel vriendelijk. Zo waren we gisteren in een tweedehands winkeltje en een meisje heeft toen mijn nagels gelakt omdat ‘de kleur me zo mooi stond’.

Op donderdag is er altijd salsa avond in Havana. Dat was ook een hele ervaring. Ik als echte Nederlandse ben natuurlijk niet zó soepel in de heupen als al die Surinamers hier. Het principe is als volgt. Je staat gezellig een drankje te doen, een man komt naar je toe en vraagt je om te dansen. Natuurlijk is het heel onbeleefd om nee te zeggen en vervolgens sta je op de dansvloer en probeer je nog snel te zeggen: ‘Eeeeh, ik kan het nog niet, je mag het me leren?’ Misschien is een lesje salsa dansen zo gek nog niet haha. Daarnaast wil ik ook capoeira gaan proberen, een soort combinatie tussen vecht en dans. Vrijdag was er een capoeira optreden bij de nationale uitreiking van sportman en vrouw van het jaar. Daphné en ik gingen kijken en bij binnenkomst was het toch iets officiëler dan we dachten. Stond ik dan in m’n korte broek, shirtje en slippers. Alles werd live uitgezonden op TV en blijkbaar was er even goed ingezoomd op ons als enige bakra’s daar. Gênant.

Wij als fanatiek fietsers wilden op zaterdag een fietstocht van maar liefst 60 km gaan doen. Vroeg gaan slapen om ’s ochtends vroeg te vertrekken. Niet dus. De hele week had het nog geen druppel geregend – best bijzonder als je bedenkt dat we nu in het korte regen seizoen zitten – maar die ochtend kwam het met bakken uit de lucht vallen, en het stopte maar niet. Dan denk je dat we in Nederland heel wat gewend zijn, maar binnen enkele minuten staat de straat hier blank. Sinds die ochtend heeft het hier elke dag een aantal keer flink geregend. Gelukkig is het dan alsnog zo’n 30 graden ;) We hebben wel al een aantal andere fietstochtjes gemaakt. Een met Rikkert – oogarts in opleiding, had ik al ontmoet in Nederland tijdens m’n coschap oog – en Adison – een Rwandese oogarts hier – door de verschillende wijken van Paramaribo. En een naar Nieuw Amsterdam, aan de andere kant van de rivier, waar vroeger alle plantages waren. Hier zijn we naar het openlucht museum geweest. Heel indrukwekkend, vooral over de tijd van de slavernij. Toch bizar dat Nederland het normaal leek te vinden om duizenden Afrikaanse gevangenen als ‘handelswaar’ naar Suriname te vervoeren per schip, waar per tocht tientallen mensen overleden. Niet zo gek aangezien de slaven een ‘eigen plekje’ hadden van 170 bij 25 bij 70 cm en maandenlang aan boord waren, mishandeld werden en slecht te eten kregen. Bij aankomst werd het niet veel beter. Als slaaf werken op de plantages, om Nederland te voorzien van suiker, cacao, koffie en tabak. Onbegrijpelijk.

Om het niet al te negatief af te sluiten, we gaan naar het binnenland! :D Morgen gaan we voor twee dagen naar Brownsberg met Rikkert en Adison, een natuurpark midden in het tropisch regenwoud. Zaterdag ochtend vertrekken we dan direct weer naar Apiapaati, een vierdaagse trip. Geen kerst voor ons dus, maar ons staat genoeg leuks te wachten. Voor jullie allemaal fijne feestdagen toegewenst en Mi o si yu tra leisi (oftewel, tot de volgende keer)

Liefs